Laureatka Nagrody Nobla 2018 Licząca prawie tysiąc stron powieść „Księgi Jakubowe” to próba dotarcia do nieznanych przez większość Polaków skrawków historii. Połowa XVIII wieku. W Rohatynie zjawiają się Katarzyna Kossakowska i Elżbieta Drużbacka. Wypadałoby godnie przywitać kasztelanową i poetkę. Na kolacji powitalnej Drużbacka zaprzyjaźnia się z proboszczem Benedyktem Chmielowskim. Myślą i czują podobnie, nic więc dziwnego, że ich kontakt się nie urywa po wyjeździe poetki. Przez długi czas wymieniają się listami, dając w nich wyraz swoim zainteresowaniem literatura i nauką. Wkrótce w miejscowości pojawia się inna niezwykła postać – Jakub Lejbowicz Frank. Wygadany, przystojny Żyd zaczyna głosić swoje idee. Jak się okazuje żydowska społeczność ma skrajne odczucia wobec teorii głoszonych przez Jakuba. Dla jednych mężczyzna jest niemal mesjaszem, dla innych heretykiem. Powieść Tokarczuk to wybitne dzieło literackie, niecodzienna interpretacja historii, skłaniająca do refleksji i innego spojrzenia na naszą rzeczywistość. Skłaniająca do powtórnej weryfikacji naszej wiedzy i przekonań. Autorka wiele pracy poświęciła, by przenieść czytelników na szlacheckie dwory, zaprosić do katolickich plebanii i żydowskich domostw. Czytając kolejne wątki, doskonale wiemy, jak wyglądali ludzie z ówczesnej epoki, jak mówili, jak spędzali czas. Tokarczuk powraca do czasów, w których na polskich ziemiach, w kręgach niewielkich społeczności zderzały się trzy religie: chrześcijaństwo, judaizm i islam. Historia pisze się sama, wpływa na to, kim dziś jesteśmy i co czujemy. Pisarka przypomina, że wydarzenia z okresu tuż przed rozbiorami Polski wpłynęły na obraz współczesnej Europy.